در کوچه های یخزدۀ کسوف

من از زمستان های دوری گذشته ام
که هر روز
            پير مردی

از کوچه های  غبار آلود تاريخ  می آمد
و بر فراز ديوارشکستۀ  زنبورک *
مدنيت روشن قبيلۀ  خود را
                            نفرين می کرد

و آستين بر می زد
و سپيدار سياه موعظه  هايش را
کنار جويبار دروغ
                  قامت می افراشت

من از زمستان های دوری گذشته ام
که دستان سخاوت خورشيد
حتی مشت کوچک کودکی را
                                پر نمیساخت

دستان سخاوت  خورشيد
در کوچه های يخـــزدۀ  کسوف
از سکه های نور نجابت
                            خالی بود

دستان سخاوت خورشيد
در جيب ظلمت شب می پوسيد

من از زمستان های دوری گذشته ام
که می شد بوی نان را
چنان سرشار ترين عطری
برای زيبا ترين دختر شهر
                               هديه کرد

و میشد تمام روز
شکوفۀ تصور نان را
در گلدان ذهن کودکان
با عطر فريب
                  پيوند زد
                            و چشم انتظار باران ماند

من از زمستان  های دوری گذشته ام
و دستانم
در مقابل  نزديکترين دکۀ  نانوايی
سکه های را می شمارند
که پادشاه  فقر
بر  دو سوی آن
                    گرسنه گی را  ضرب زده است

وقتی هر شام
با يک بغل گرسنه گی به خانه بر می گردم
کودکانم مفهوم جغرافيای هيچ را
از خطوط شکستۀ  دستان من
                                به حافظه می سپارند

و از کوزۀ  تشنه گی
 آب مینوشند
و انتظار دسته گلی می شوند
                               در گذرگاه باد

کودکان من بر فرهنگ گرسنه گی
                                       مسلط اند

و زبان خارجی میفهمند
و از بام تا شام
واژۀ  نان را
            در قاموس دسترخوان

با هزارو يک زبان التماس
                             ترجمه می کنند

کودکان من می دانند
" نان نيروی شگفت رسالت را
                                 مغلوب کرده است " **

کودکان من می دانند
که بر تختۀ  سياه مکاتب
با تباشيری از آتش
الفبای ويرانی را نوشته اند
و باران سرخ فاجعه
باغچۀ  ترانه های مکتب را
از شکوفۀ  سکوت
                    لبريز کرده است

کودکان من می دانند
مکتب بوزينه ييست
رها شده در جنگل کبود تفنگ
مکتب تبعيدی حقيريست
در جزيرۀ  تانک

من از زمستان های دوری گذشته ام
و صدای پير مردی را میشنوم
که در شريان دريدۀ  هر انفجار جاريست
و مرگ را به تماشای شهر
                               فرامی خواند

و زنده گی را
در پايين ترين طبقۀ  دوزخ
                              به زنجير میکشد

و بهار را
در آيينۀ  سبز گياهان
                          سنگباران می کند

من صدای او را میشناسم
صدای او کلاغان  نحوست را
به سوی شاخه های بلند باغ  فرا می خواند
صدای او کودک روشنايي را
درگاهوارۀ  بامداد
                   لالايي می گويد

و بيداری را گردن می زند
صدای او گياه گوشتخواريست
که ريشه  درعفونت تاريخ دارد

من از زمستان های دوری گذشته ام
و می دانم
که هيچ شب زنده داری
صدای سرفۀ  خورشيد را
ازآن سوی تپه های ظلمت
                                   نشنيده است

و می دانم
            در زمين چيزی نيست
در زمين انبوه کرگسان  انفجار
بر پيکرتکيدۀ  روز
                          منقار میزنند

و دهقان پير دهکده
در دايرۀ هيچــــستان
خرمن می کوبد
و گرسنه گی
بامقاسی قرنی پيمانه می شود
                                   که آفتاب حقوق بشر را

چنان قبۀ  زرينی
بر فراز خرگاهِ آگاهی خويش
                                   روشن ساخته است
 
در زمين چيزی نيست
در زمين کسی به سايۀ  خود اعتماد ندارد
و خم هر کوچه
             گذر گاهيست
                که هفت خوان رستم را 
                                     با حقيقت تاريخ
                                                    پيوند زده است

من از زمستان های دوری گذشته ام
و پا هايم وجب وجب کوره راهی بدبختی را
                                                     میـشناسد 

چه بگويم
حرير جمله هايم کوتاه
دگمۀ واژه گانم شکسته
               چه جامۀ  بياويزم
                                  قامت بلند  درد هايم را 

شهر کابل ثور1375 خورشيدی
*- اشاره به ديواريست در شهر کابل، که بر فراز کوه زنبورک 
در دوران کابل شاهان اعمار شده است .
**- " نان نيروی شگفت رسالت را
مغلوب کرده بود "
فروغ فرخزا د