توفان بی ساحل

ما و این کشـــتی بشکســته دریغ
ما و این مســتی توفــــان بزرگ
ما و این هیـــــبت امـــــــواج بلند
ما و این ساحــــل گــم گشتۀ دور
در شگــــفتم که به ساحـل برسیم

می زند مــــوج پیاپی به شـــتاب
پیکــــر خـــویش چو پیل بدمست
برتــن کشــــتی ویـــــران خراب
و درایـــــن عــــــــــرشۀ مــرگ
بی خـــــبر درهمه سو می نگرند
سرنشــــــینان پریــــشان وغمین
ساحـــــلی را که نــــیاید در چشم
افــــــقی را که نگنجــــــد درذهن

سرنشــــینان عجیبــــیم که عشق
ســـــــــال هـــــــــاییــــست دراز
بهرما خــــــاطرۀ گمـــشده ییست
بهرما هســــت امیــــدی که گهی
در دل بســــــتۀ ما راه نــــــیافت
گــــر یکی دشنه یی آورد به کف
غافــــــل از راه کــــج گشتی بان
غافـــــل از تیــــزی دندان نهنگ
ســـــینۀ همسفر خـــویش شگافت

میکشد موج سراسـیمه به خویش
کشــــتی را کـــــه نـــدارد سکان
چاه گـــــرداب، گـــــشاده آغوش
منـــتظر چشم نهنگ است در آن
با دهـــانی که چو گــودال عمیق
هســـــت آمــــــادۀ بلعــــــیدن مـا

خیـــزد از نعــــــرۀ دیــوانۀ موج
نالــــۀ زنگ غـــــم آلود خـــــطر
کشتــــیبان قصــــۀ ساحـــل گوید
مگــــر این قصه فریبـیست که ما
 ســــینۀ همــــدیگرخــــویش دریم

با چنــــین کشـــتی بشکسته دریغ
با چنـــین ساحــــل گـمگشتۀ دور
تو بیــــــندیش به این کشـــــتیبان
تو بیــــــندیش به دنـــــدان نهنگ
تو به این غـــــارت جاری زمان
دلو  1359 شهر شبرغان