با عشق آفتاب

آیینه مشربـــیم به هـــر جا که رفـته ایم
از نور گفـته ایم هـــرآنچـه که گفـته ایم
در شعر من تو گـوهر اندیشه ام بجوی
تا تو نگـــویی باز که مـــا دَر نسفته ایم
شـــد روزگار دور که با عشق آفـــتاب
از مرز سـرزمین ســـیاهی گذشــته ایم
از ما به جز رموز نهان زمـــان مخواه
چون نا خــــدا به قایق معنی نشسته ایم
ای رهــــروی که هیــچ نیابی دیار نور
از خــــاطر تو باز پریشان و خسته ایم
ما پایمال هـــــرکس و ناکس نمی شویم
چون نیزه یی به چشم زمانه نشسته ایم

بهار  1356 گیزاب ارزگان