فـرار
من سر انجـام از دیارت میـــروم
چون پرســتو های کوچی با بهار
میشـوم تنـــها اســـیر درد خویش
میـــنهم پا در رۀ ســـــرد فـــــرار
درغروب خویش میبــینم که شب
میکــشد در بــــر تـــمام هســــتیم
ساغــــر لبریز، بودم من زعشق
ای دریـــــغا تو مگـــــر بشکستیم
همچو مرد تشنه کامی در سراب
میــــدَوم آشفـــته هـــر سو نا امید
جـــــرعۀ آبی نمی یابــــم دریـــغ
رگ رگــــم را آتش سـوزان دوید
ای تنــت هنگـــــامۀ شهـــر بلــور
دگـــــــرم امید دیـــــدار تو نیست
میـــــروم ؛ اما دلــــم را پــس بده
کان دل دیــــوانه ام کار تو نیست
سنبله 1355 شهر فیض آباد
